ქართულ ზმნებს ზოგ ძირითად ფორმაში გარკვეული დაბოლოებები, ე.წ. თემის ნიშნები დაერთვის: –ებ (აკეთებს, აქებს), -ობ (ლაპარაკობს, ათბობს), –ი (გზავნის, შლის) და ა.შ. ზოგი ზმნა კი ამ ელემენტებს არ დაირთავს (წერს). თუ დავსვამთ კითხვას: რა უქნია? – მივიღებთ ასეთ ფორმებს: გაუკეთებია, გაუთბია, გაუგზავნია, დაუწერია…

როგორც ვხედავთ, ამ ზმნების საერთო არის ის, რომ დასმულ კითხვაზე – რა უქნია? – პასუხის გაცემისას –ია დაბოლოებას მიმართავენ.

მაგრამ ეს წესი ყველა ზმნაზე არ ვრცელდება: თუ ზმნა –ავ და –ამ დაბოლოებიანია (მაგ., ხატავს, ასხამს), მაშინ კითხვაზე – რა უქნია? – ისინი, ძველიდან მომდინარე ტრადიციით, ამ დაბოლოებებს ინარჩუნებენ და გვექნება: დაუხატავს, დაუსხამს, მოუპარავს, მოუკლავს, მოურთავს, უთქვამს…

რუსთაველის ერთ სტრიქონში ყველა აღნიშნული შემთხვევა გათვალისწინებულია:

„რა უთქვამს, რა მოუჩმახავს, რა წიგნი მოუწერია?“

(ეს არის ავთანდილის ნათქვამი ფატმანის წერილთან დაკავშირებით).

ყველა ზმნა, რომელიც –ავ და –ამ დაბოლოებას არ დაირთავს, – კითხვაზე რა უქნია? უპასუხებს –ია დაბოლოებიანი ფორმებით. ამგვარი ზმნების რაოდენობა კი დიდია. ამიტომაც მათი ანალოგიით ზეპირ მეტყველებაში ზოგჯერ -ია დაბოლოებას ურთავენ ხატავს და ასხამს ტიპის ზმნებს, რაც სავსებით უმართებულო ფორმებს გვაძლევს (ასე: უნახია, დაუხატია, წაუკითხია, უთქვია, დაუბია და სხვ. ).

ამდენად, სწორი ფორმებია:

უნახავს, მოუკლავს, მოუპარავს, მოურთავს, დაუხატავს, წაუკითხავს…

უთქვამს, დაუსხამს, დაუბამს…

მოამზადა ტყებუჩავა ანამ

წყარო: აფრიდონიძე, შუქია. ჩვენი ენა ქართული. თბილისი: ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა, 2009, გვ. 129-130.