ჩვენში არსებული ნებისმიერი ვნება შეიძლება აღმოიფხვრას. ამისათვის, პირველ რიგში, უმთავრესია, შევიძულოთ ეს ცოდვა. მეორე რიგში, აუცილებლად უნდა ვთქვათ აღსარება და უფლის წინაშე, მღვდლის თანდასწრებით მოვინანიოთ შეცოდებანი. აღსარების დროს უფალი გვანიჭებს ძალას ცოდვასთან საბრძოლველად. აღსარებიდან დაბრუნებისას ადამიანი შეიგრძნობს ცოდვის წინააღმდეგ საკუთარ თავში აღმართულ ზღუდეს და ზიზღს მის მიმართ. მთავარია, არ მოვდუნდეთ, არამედ გამუდმებით გავაძლიეროთ თავი ლოცვითა და მარხვით, რადგან „ესე ნათესავი არაით განვალს, გარნა ლოცვითა და მარხვითა,“ – ასე ბრძანა უფალმა.

კლდის უბნის წმ. გიორგის ტაძრის მღვდელმსახური დავით ციცქიშვილი:

“არ უგულებელყოთ აღსარების საიდუმლო, – ამბობს დიდი ათონელი ბერი მამა პაისი, – ის მეტად დიდი რამ არის. სრულიად ცვლის ადამიანს და განაქარვებს დემონთა ძალაუფლებას მასზე. იმდენად დიდი ცვლილებები შეიმჩნევა სინანულის საიდუმლოს აღსრულების შემდეგ, რომ ზოგიერთს ვეუბნები კიდეც, ფოტოსურათი გადაიღოს აღსარებამდე და მის შემდგომ, მაშინ დაინახავს, განსხვავება როგორი აშკარაა და დიდი. როდესაც სინანულის საიდუმლომდე სახეზე იხატება სისასტიკე, შფოთი, ბრალეულობის განცდა და ა.შ., აღსარების შემდეგ სულ სხვა სურათია – მდუმარება და სიმშვიდე მოიცავს ხოლმე კაცს”.

ბევრმა არ იცის, რომ ხშირად ჩვენი შფოთვის, ნერვიულობის, მოუსვენრობის, წყობიდან ადვილად გამოსვლის მიზეზი მოუნანიებელი ცოდვებია. როცა ისინი გროვდება, ბოროტი ამას კარგად იყენებს და კალაპოტიდან აგდებს ადამიანს. უძლიერებს შინაგანი მოუსვენრობის, უიმედობის, გაღიზიანების შეგრძნებას.

ზოგი ვერ ხვდება, რა მიზეზით არის განპირობებული, რა უნდა მოიმოქმედოს ამ შემთხვევაში? უპირველესი წამალი ცოდვათა მონანიებაა. აუცილებელია მოშორდეს ცოდვების შედეგად გაჩენილი ის სულიერი ჭუჭყი, რაც ბოროტს საშუალებას აძლევს, დაივანოს ადამიანთან. როცა აღსარების შედეგად ცოდვები მოგვეტევება, გვშორდება ის ჭუჭყიც, რომელსაც დემონური ძალა იყენებდა ჩვენდა საწინააღმდეგოდ.

როცა ადამიანი გამოსულია წყობიდან, ეძალება სასოწარკვეთა. ხშირად ნერვიულობს, ადვილად ღიზიანდება. პირველი, რაც უნდა გაკეთდეს, ის არის, რომ საჩქაროდ წავიდეს და აღსარება თქვას. სინანულის საიდუმლო ამ შემთხვევაში წამალივითაა, რომელსაც რაც უფრო ადრე მიიღებ, მით უფრო მალე გამოჯანმრთელდები.

ბოროტის ბრძოლას ჩვენდამი, რაც სხვადასხვა განცდების სახით გამოიხატება, კარგად აქარვებს და აფერმკრთალებს სინანულის საიდუმლო.

მამა იოსებ ათონელი წერს: “გინდა შემუსრო გველის თავი? თქვი შენი ფიქრების შესახებ აღსარების დროს. ეშმაკის ძალა ცბიერ აზრებშია, თუ შენთან აკავებ, ის იმალება, სინათლეზე გამოგაქვს და ქრება.
ხარობს მაშინ მაცხოვარი, გულისხმიერი ლოცვაც ძლიერდება და ნათელი მადლის კურნავს, ამშვიდებს შენს გულსა და გონებას”.

აღსანიშნავია, რომ ბოროტის ძალა განსაკუთრებით მხილებას ვერ იტანს და როცა აღსარებაში ითქმება ამა თუ იმ ვნებითი გახელების შესახებ, ამით დიდი დარტყმა მიეყენება მას. ასეთ დროს ქრება, საგრძნობლად სუსტდება ის უარყოფითი მუხტი, რომელიც თან ახლავს ხოლმე სულიერ ბრძოლას.

ეკლესიურ ცხოვრებაზე დაკვირვებით ნათლად ჩანს, რომ ხშირად მრისხანების, სასოწარკვეთის, მრუშული აღტკინებისა თუ სხვა რომელიღაც ვნების გამძაფრების შემთხვევაში მარტოოდენ აღსარებაში მათი თქმის შემდეგ აქვს ხოლმე გარდატეხას ადგილი. საგრძნობლად მცირდება ის დაძაბულობა, რომელიც აწუხებს კაცს. იგი უბრუნდება იმ მდგომარეობას, რომელშიც ვნებით გახელებამდე იმყოფებოდა.

ხშირად აღსარების შედეგ არა მხოლოდ სულიერად გრძნობენ შვებას, დამშვიდებას, უბრუნდებათ რწმენა, იმედი ღვთისა, აქვთ სიხარულის განცდა, არამედ ფიზიკურადაც კი შეიგრძნობენ სინანულის საიდუმლოს შედეგად მოვლენილ დიდ მადლს.

გრძნობენ სიმსუბუქეს სხეულში, გათავისუფლებას დაძაბულობისგან, შებოჭვის შეგრძნებებისგან, თითქოს რაღაც მძიმე ლოდი ჩამოეხსნათ ზურგიდან, უფრო მჩატე ხდება სხეული.

ბევრმა არ იცის, რომ აღსარება შველის ადამიანს სხვადასხვა სახის შიშის გამძაფრების შემთხვევაში, იქნება ეს სიკვდილის, ავადმყოფობისა თუ სხვა სახის ნევროზული განცდები – დახურული სივრცის, სახლში მარტო დარჩენისა და ა.შ.

მართლმადიდებლობა პიროვნული სრულყოფის რელიგიაა და ამ სარწმუნოების მთავარი მიზანი ადამიანის სულიერი ზრდაა, დახვეწა, რათა იგი დაემსგავსოს უფალს, რომლის სახედ და ხატადაც ის შეიქმნა. უფლის მინდობით, მაშინ, როდესაც მისი დახმარებით ინდომებენ საკუთარი ბუნების სრულყოფას, უკვე სულ სხვა სურათი იხატება. ღმერთი გვაძლევს ძალას, გვეხმარება, გვიმართავს ხელს ამა თუ იმ კრიტიკულ ვითარებაში.

აღსარების ჩაბარების დროს ყურადღება უნდა მიექცეს მღვდელთან საუბრის სწორად წარმართვას. უპირველეს ყოვლისა, ყურადღება უნდა გამახვილდეს იმ მთავარ ცოდვებზე, რაც შეიმჩნევა ჩვენთან მიმართებაში, რაც ყველაზე მეტად გვიქენჯნის სინდისს.
გამოცდილ მამათა მიხედვით, თითოეულ ადამიანთან ერთი რომელიღაც ვნება გამოიყოფა, რომელიც ყველაზე მეტად ებრძვის მას, აგდებს კალაპოტიდან. ის უნდა განისაზღვროს და მასთან დაპირისპირებაზე გაკეთდეს განსაკუთრებული აქცენტი.

მოძღვართან საუბრისას, ერთი მხრივ, უნდა ვერიდოთ ზედმეტ დაწვრილმანებას, დეტალურად იმ ვითარების აღწერას, რომელმაც შესაძლოა ხელი შეუწყო ჩვენს ცოდვით დაცემას, გვატკინა გული, მაგრამ ამასთან, არც ძალიან ზოგადი უნდა იყოს ჩვენი მონათხრობი. თუ, ვთქვათ, მეზობელმა გაწყენინა, შენ კი ვრცლად აღწერე ის სიტუაცია, დაასახელე მისი სახელი, წარმომავლობა, დაწვრილებით მოყევი თქვენ შორის გამართული დიალოგის შესახებ, ამით სასულიერო პირსაც გადაღლი და მეტ დროს დახარჯავ საამისოდ. ყოველი აღსარების დროს უნდა მოინახოს რაღაც ფორმა, ზოგჯერ უფრო დაწვრილებით აღწერაა საჭირო, ხანდახან კი – არა. გამომდინარე იქიდან, რას მოითხოვს შენი შინაგანი მდგომარეობა. ყოველივე ეს ჩვენი განსასაზღვრია.

აღსარების დროს ცოდვებზე საუბრისას დიდი მნიშვნელობა აქვს, მთელი გუილთ ინანიებ მათ, თუ ეს ყველაფერი ფორმალურ ხასიათს ატარებს. სულიერ ცხოვრებაზე დაკვირვება ნათლად მიგვანიშნებს, რომ ღმერთი განსაკუთრებით გვეხმარება სწორედ იმ მავნე ჩვევების დაძლევაში, რისი გამოსწორებაც გულით გვინდა, რასთან დაკავშირებითაც დიდი წუხილი და შფოთვა შეინიშნება ჩვენთან.

ზოგჯერ პარალელს ავლებენ აღსარებასა და ფსიქოლოგთან საუბარს შორის და თვლიან, ბევრი რამ არის საერთო. აქ ყურადღების მიღმა რჩებათ მეტად მნიშვნელოვანი რამ, კერძოდ კი, სინანულის საიდუმლოს მეშვეობით მიღებული შედეგი. ფსიქოლოგი, ან თუნდაც სხვა ვინმე ვერ მოგვიტევებს ცოდვებს. მღვდელთან საუბრის შემდეგ კი, როცა იგი შენდობის ლოცვას კითხულობს, როგორი სულიერების, პიროვნული ღირსებით შემკულიც არ უნდა იყოს იგი, არ აქვს მნიშვნელობა. ლოცვა წარხოცავს ჩვენს ცოდვებს და ის დამოუკიდებელია მღვდლის პიროვნებისაგან.

ადამიანი უცებ ვერ ამჩევნს ყველა თავის ცოდვას, არასწორ ნაბიჯს. იგი თანდათანობით ხედავს, იაზრებს მას. უფალი უშვებს, რომ ნელ-ნელა მიგვანიშნოს ჩვენი სუსტი მხარეების შესახებ, რომელთაც ყურადღება უნდა მიექცეს.

აღსანიშნავია, რომ ამგვარი მინიშნება უფლის დიდი წყალობაა და მას დამსახურება სჭირდება სულიერი ცხოვრებისაკენ სწრაფვით. მამა იოსებ ათონელი ღვთაებრივი მადლის კაცზე მოქმედების რამდენიმე სახეს გამოყოფს. მათ შორის პირველი ჩვენს სულიერ განწმენდაში ვლინდება. მადლის ამგვარი მოქმედება უბიძგებს ადამიანს სინანულისკენ. ის ფარულად აკეთებს ყველაფერს და მონანულს ეხმარება, განიწმინდოს ცოდვებისაგან, იმყოფებოდეს ღვთისვის სათნო მდგომარეობაში… თუ არა მცდელობა, ვიცხოვროთ უფლისთვის სათნოდ, დავიცვათ მისი მცნებები, წესები.

ეს მადლი მარტოოდენ მასთან ივანებს, ვინც იმსახურებს ამას”.

აღსარებაზე ნურაფერს დამალავთ, რომ უკურნებელი სენი არ შეგეყაროთ.

ღირსი თეოდორე სტუდიელი

ქეთი ჭელიძე