„– მონასტერში ასეთი წესი გვქონდა: ყოველი წლის დიდ ხუთშაბათს ჩვენთან უამრავი გლახაკი და ობოლი იკრიბებოდა და ყველა მათგანს ვაძლევდით ცოტ-ცოტა ხორბალს, ნაკურთხ პურს, ღვინოს, თაფლს და ხუთ ფოლერას. ერთ წელიწადს ჩვენს მხარეში დიდი მოუსავლიანობა იყო. ხორბალი ძალიან გაძვირდა. დიდმარხვა რომ დადგა, რამდენიმე ბერმა იღუმენს სთხოვა:

– ღმრთის გულისათვის, აბბა, ამ წელიწადს ნუ გავცემთ მოწყალებას. ხორბალი აღარ იშოვება და ძმები მშივრები დარჩებიან.

– ნუ დავარღვევთ, შვილებო, ჩვენი მამის – აბბა თეოდოსის ლოცვა-კურთხევას, – უპასუხა იღუმენმა. – ჩვენ ხომ კარგად ვიცით, რომ ეს მცნება მისი მოცემულია და უფლება არა გვაქვს, დავარღვიოთ. აბბა თეოდოსი თვითონვე იზრუნებს ჩვენს გამოკვებაზე.

მაგრამ ბერები ჯიუტად იმეორებდნენ:

– ჩვენ თვითონ არ გვყოფნის და იმათ რაღა მივცეთ!
ღრმად დამწუხრებული იღუმენი იძულებული გახდა, დაეთმო ბერებისთვის.
– რას ვიზამთ, – თქვა მან, – იყოს თქვენებურად, როგორც ფიქრობთ, ისე გააკეთეთ.

ასე რომ, არც დიდ ხუთშაბათს არც დიდ პარასკევს ჩვენ არავითარი მოწყალება არ გაგვიცია. რამდენიმე დღის შემდეგ იკონომოსი ბეღელში შევიდა და მთელი ხორბალი აყვავებული დახვდა. გამოვიტანეთ და ზღვაში გადავყარეთ. მაშინ კი იღუმენმა გვითხრა:

– აი, სამართლიანი სასჯელიც მიიღეთ მცნების დარღვევისთვის. მოიმკეთ ახლა ურჩობის ნაყოფი! სულ რაღაც ხუთასი მოდი ხორბალი უნდა გაგვეცა და ამით ჩვენი წმინდა მამის – თეოდოსის მცნებას შევასრულებდით, მასაც ვაამებდით და ჩვენს ღარიბ ძმებსაც ვანუგეშებდით. ახლა კი რა სარგებელი მივიღეთ, შვილებო, გარდა იმისა, რომ ხუთი ათასი მოდი ხორბალი ზღვაში გადავყარეთ? თანაც ორმაგი ცოდვა დაგვედო: ჯერ ერთი, ჩვენი მამის – აბბა თეოდოსის მცნება დავარღვიეთ, და მერე – იმედი ღმერთზე კი არ დავამყარეთ, არამედ ხორბალზე. ამ მაგალითით მაინც დავრწმუნდეთ, რომ ღმერთი ზრუნავს თითოეულ ადამიანზე და რომ წმინდა თეოდოსიც უხილავად შეგვეწევა ჩვენ, თავის სულიერ შვილებს“.