მისი და თავისი – ამ ორი კუთვნილებითი ნაცვალსახელის აღრევა იშვიათი არ არის. მაგალითად, შევხვდებით ამგვარ წინადადებას:

დედამ მისი შვილი სკოლაში წაიყვანა. ამ წინადადებაში გაუგებარია ვის შვილზეა საუბარი – საკუთარსა თუ სხვის შვილზე. ორივე ნაცვალსახელი მესამე პირის (ის, მან, მას…) კუთვნილებას გამოხატავს, მაგრამ სხვადასხვაგვარ ვითარებაში:

თუ ობიექტი (კუთვნილების საგანი) ზმნით გამოხატული მოქმედების სუბიექტს ეკუთვნის, ანუ სუბიექტის საკუთარს გულისხმობს, მაშინ უნდა გამოვიყენოთ თავისი ნაცვალსახელი:

დედამ თავისი შვილი სკოლაში წაიყვანა.

ხოლო თუ ობიექტი სხვისი კუთვნილებაა და არა სუბიექტის, მაშინ მისი ნაცვალსახელი იქნება შესაფერისი; ანუ – დედამ მისი შვილი სკოლაში წაიყვანა, – იმას ნიშნავს, რომ მას სხვისი შვილი წაუყვანია.

როგორ შევამოწმოთ?

საორჭოფო ნაცვალსახელს (მისი თუ თავისი) ჩავუნაცვლოთ სხვისი და, თუ ის შეუფერებელი აღმოჩნდა, თავისი უნდა გამოვიყენოთ, თუ არა – მისი. ამ მიზნით საკუთარი ზედსართავი სახელის გამოყენებაც შეიძლება. სხვათა შორის, მას არცთუ იშვიათად თავისი ნაცვალსახელის ნაცვლად სვამენ წინადადებაში.

გამოყენებული ლიტერატურა:

ავთანდილ არაბული, ქართული მეტყველების კულტურა (ავტორი). – თბილისი, კულტურა, 2004.გვ. 116-117

მოამზადა ტყებუჩავა ანამ