“ამბიონის” რედაქცია პასუხს არ აგებს “ემიგრანტის წერილების” რუბრიკაში გამოქვეყნებული მასალების შინაარსზე.

ნელი გარიშვილი, ჟურნალისტი
23 წლის

წერილი გერმანიიდან 7 თვიანი ემიგრანტული ცხოვრებიდან.

ზოგს ალბათ მცირე დროდ მოეჩვენება 7 თვე, ზოგისთვის კი საუკუნედ შეიძლება ჩაითვალოს. ჩემთვის უბრალოდ გაყინულ დროდ, რომელიც არ აღიქმება ცოცხლად.

მიზეზი ქვეყნის დატოვებისა იყო ქართველი ერისა და საქართველოს სიძულვილი, გაქცევა საკუთარი ცხოვრებიდან და ახლის აღმოჩენა, როგორც ხდება ხოლმე მოზარდებში. რა თქმა უნდა, იყო სურვილი მოგზაურობისა, მაგრამ, პირველ რიგში, საქართველოდან “გაქცევა”.

ველოდი ჩემი თავის უკეთ აღმოჩენას, შინაგანი კომპლექსების დაძლევასა და დამარცხებას საკუთარი თავის სისუსტეების.
“გაქცევა” განხორციელდა დიდი წვალებისა და შრომის ხარჯზე.

დამშვიდობება ქვეყნის მიმართ იყო გულცივი, იქამდე სანამ თვითმფრინავიდან გამთენისას არ გადავუფრენდი და არ დავინახავდი მოკაშკაშე მნათობ ანძას, რომელიც ასე ლამაზად არასდროს განათებულაა ჩემ მეხსიერებაში. ვხედავდი სამებას რომელიც არასდროს ასეთი ყოვლეისშემძლე და ძლიერი ყოფილიყოს. თბილისი ანათებდა, განსაკუთრებულად კაშკაშებდა და სიჩუმით მემშვიდობებოდა. ზევიდან ვხედავდი ყველა იმ ქუჩას, ყველა იმ კუნჭულს, რომელიც ფეხით მქონდა შემოვლილი. ვტოვებდი წარსულს, რომელიც განვლილი მქონდა. ჩემი მოქმედება ამ სურათის ფონზე იყო ძალზედ მძიმე, მომდიოდა ცრემლი, მოდიოდა ტკივილი, რომელიც სრუილიად ორგანიზმს ჰყავდა მოცული და ანგრევდა შინაგან ორგანოებს. ცრემლი კი ყველაზე კარგი გამოსავალი იყო, ვუყურებდი ფანჯრიდან და შინაგანად ვღმუოდი. ხელში მეჭირა კრიალოსანი და შეუჩრებლივ მამაო ჩვენოს წარმოვსთქვამდი. გვერდზე თურქები ისხდენენ, რომლებისთვისაც სრულებით გაუგებარი იყო ჩემი ასეთი რეაქცია და გაკვირებულები მიყურებდნენ.

გამომშვიდობება საყვარელი ადამიანებისა და წამოსვლა სახლიდან, დამშვიდობება დედის საფლავის იყო სრულებით ქაოსური, ვერ ვხედავდი ვერ ვგრძნობდი უბრალოდ ვერ აღვიქვავდი იმ გარემოებას, რომლისთვისაც ამდენი ხანი ვემზადებოდი.

მიდიხარ იქ სადაც გელიან, მაგრამ შენ არ იცი ვინ გელის, შენ არ იცი რა დაგხვდება და ყველაზე მძიმე ალბათ ის არის რომ არ იცი როდის დამთავრდება დამკვიდრება იმ გარემოში, რომელიც არ იცი რით დაიწყება და დასრულდება.

ბევრს გონია რომ ადვილია და უამრავ ადამიანის ოცნებაა, მათ შორის, ჩემიც იყო, უკვე ვახსენე, გაქცევა საკუთარი სამშობლოდან, მაგრამ იცოდეთ სანამ საკუთრ თავზე არ გამოცდი რაიმეს ნაადრევი დასკვნების გამოტანა არ ღირს.

მიწას იქ სადაც დაიბადე, სადაც გაიზარდე, სადააც შენი წინაპრების საფალავი გეგულება, სადაც ფეხი გიდგას ღვთისმიერ ნაბოძებ სამშობლოს მიწაზე უბრალოდ ამის გამო უნდა იყო ბედნიერი. სუნთქავდე იმ ჰაერს, რომელშიც დიდი სიყვარული და სითბოთი არის გაჟღენთილი. გულში იკრავდე სულით წმინდა ახლობელ ადამიანებს და ცხოვრებდე იმ აზრით, რომ შენ სამშობლოში ხარ, ხარ სრულიად შენი თავის წინამძღვარი და ეკუთვნი შენს თავს.

საზღვრებს გარეთ კი ხარ უბრალო მოკვდავი, რომელსაც უამრავი ადამიანი აკრავს გარს მაგრამ ვერავინ გხედავს შენ და ალბათ ვერც შენ აღიქვამ მათ…

მოგვწერეთ თქვენც, თუ ხართ ემიგრანტი. ელ.ფოსტა: teo.nozadze@yahoo.com